Alkmaar verlaten om de Noordwest-Ziekenhuisgroep

NWZ AlkmaarAlkmaar is het hele jaar erg genoeglijk, maar het mooist is onze stad wel in de herfst. Dan kleuren de bomen zo heerlijk mee. Vooral in het stadspark, de Alkmaarder Hout, kun je tinten tellen. De doorkijkjes hebben zo nog veel meer diepte dan anders in ‘t jaar. Maar in het park is ook het ziekenhuis, ooit MCA, nu een filiaal van Noordwest-Ziekenhuisgroep. Dat gebouw, dat zich steeds opdringt tussen al het kleurige geboomte, is een reden om uit dit prachtige Alkmaar weg te willen.

Alkmaar en z’n ziekenhuis

Dat ziekenhuis in het stadspark – lang is het Alkmaar bevallen, maar nu doet het zeer. De uitbreidingsplannen, waarvoor een paar van de oudste delen van dit historische park zouden moeten sneuvelen, stuiten op veel verzet onder de Alkmaarders. Verzet waar natuurlijk nauwelijks nog iets mee gedaan wordt, want de jaren van democratie en inspraak zijn voorbij, en oprechte liefde voor de eigen stad is eerder iets viezigs geworden. Maar gek genoeg is dát niet eens wat ik zo bedreigend aan dat bouwsel van Noordwest-Ziekenhuisgroep vind. Mij gaat het om mijn kind.

Een blijde bevalling

Mijn kind is geboren in één van de vleugels van dit eindeloze gebouw, dat alleen maar eindelozer worden zal als het aan de machthebbers ligt. Op Follow The Money kunt u, als u zich tegen al het erge gewapend weet, nalezen hoe díe strijd loopt en al gelopen heeft. Ik dacht daar een hele dag helemaal niet aan toen Siem geboren werd. Ik dacht aan hem en aan zijn moeder, aan hun strijd met z’n tweeën, en aan de verloskundige die daar, terwijl ze al 20 uur niks gegeten had, het beste uit ons alle drie stond te trekken.

NWZ SiemZo’n bevalling is natuurlijk een feestje, want na al die moeite ben je ineens vader en moeder van ‘n fantastische zoon. Maar er zijn toch aardiger feestjes denkbaar. Het doet ook veel zeer en in dit geval kwamen er genadeloze bloedingen toe, waardoor moeder en kind achter moesten blijven terwijl ik naar huis sjokte om daar alles op de blijde thuiskomst voor te bereiden. Pas de volgende dag hoorde ik hoe Siem en z’n moeder daar, in dat park tussen die oude bomen, waren behandeld. Ze lieten haar flauwvallen op het toilet en om zijn eerste voeding bekommerde zich niemand. Zo wens je geen enkele moeder een blijde bevalling toe en je kind ook niet.

De rekening van Noordwest-Ziekenhuisgroep

Thuis werd alles goed en spraken we na over de bevalling en die beklemmende ziekenzorg. “Ach,” zei de kraamhulp nog, “tenminste was je medisch, dat bespaart je het geëmmer van die rekening.” Die nuchterheid troffen we ook nog wel bij de verloskundige, tot we vijf maanden later de rekening toch maar kregen. € 712,43 euro, waar de verzekering dan nog € 208,- afdeed. BINNEN 14 DAGEN te voldoen, kapitalisering door Noordwest-Ziekenhuisgroep.

Een hoog bedrag misschien, maar gelukkig stond erbij dat we, als de bevalling medisch was, een berichtje van de verloskundige konden voorleggen. Wat we natuurlijk deden. Daar begon een soap die nu meer dan een jaar aansleept.

Tot onze verbazing werd de verklaring van de verloskundige, waar Noordwest-Ziekenhuisgroep toch zelf om gevraagd had, toen die eenmaal binnen was door datzelfde ziekenhuis weer terzijde geschoven. We moesten alsnog betalen. Wat je toch niet helemaal hoopt te verwachten, zeker niet bij zo een blijd moment als de geboorte van je zoon, werd bewaarheid: we zouden gaan discussiëren over het eerste begin van de bloedingen en over nog veel meer.

Blijven vragen tot het gerecht

De kosten van de bevalling lagen volgens het ziekenhuis hoger dan € 700 euro, maar medisch was diezelfde bevalling niet. Dat deed wenkbrauwen fronsen, bij ons, maar ook bij de verantwoordelijk verloskundige. Waarom waren de kosten zo hoog? Vragen staat vrij natuurlijk, dus vroegen we om een specificatie van de kosten.

Toen stonden we er eigenlijk nog rustig in. Siems moeder minder dan ik, maar ik ben dan ook ZZP’er, ik weet hoe noodzakelijk een kostenspecificatie is. Ik kan niet zonder specificaties, anders zou ik toch een soort van oplichter zijn en dat ben ik niet. Ik verwachtte dus niet anders of het ziekenhuis zou met die specificatie komen. Of met een correctie, dat kon ook natuurlijk, iedereen maakt wel ‘ns ‘n foutje, ik ook. De lezer van dit blog voelt wel aan dat het zo niet liep. We hadden dat misschien ook moeten voelen aankomen toen bleek dat nergens op de website van Noordwest-Ziekenhuisgroep relevante kosteninformatie te vinden was.

Een reeks van brieven volgde, omdat wij ook maar bleven schrijven. “Afspraak met de verzekering,” heette het, maar de verzekering wist van niks. “De complicaties staan los van de bevalling,” wat me een interessante lijkt voor de wetenschap. “De gynaecoloog kwam pas na de bevalling” – we hebben überhaupt nooit een gynaecoloog gezien. Inmiddels is het vrolijke oranje van Noordwest-Ziekenhuisgroep vervangen door het stemmige groen van de gerechtsdeurwaarder. De volgende stap is de rechter. “U moet uw eigen kansen maar inschatten,” aldus die deurwaarder, “wij kunnen daar niet over oordelen.” Waarvan akte.

Noordwest-Ziekenhuisgroep ontkomen

NWZ De HoutHet gaat ons natuurlijk helemaal niet om die rechter. Het zou maar een misbruik van ons rechtssysteem zijn als onze simpele vragen pas voor de eerwaardige pruik beantwoord zouden worden. Daar is dat systeem toch niet voor bedoeld? Goed, ook dat hebben we Noordwest-Ziekenhuisgroep voorgelegd, maar nog altijd blijven antwoorden uit. Dat zij desnoods maar zo, als dít maar stopt. Want het gaat ons natuurlijk om heel iets anders.

Siem, onze zoon, is een lieve jongen. Siem is een sociale jongen. We zouden hem best ‘n broertje of zusje gunnen. Ik weet zelf hoe heel je leven rijker word van een zus te hebben. Maar: waar moet dat tweede kindje geboren worden? In dezelfde vleugel van dat zware gebouw in de Alkmaarder Hout? Van dat vooruitzicht kunnen wij niet slapen. Liever nog ontvluchten we dan dat griezelige ziekenhuis en daarmee deze heerlijke stad. Want zonder kun je hier niet, Noordwest-Ziekenhuisgroep is het enige ziekenhuis in Alkmaar, het enige in Hoorn, het enige in Den Helder, het enige in heel de regio.

Reizen, heet dit op mijn blog. Lees dat woord dan maar op zijn Duits. Of toch, reizen: naar Duitsland misschien, waar je tenminste nog Krankenkasse hebt. Of terug naar het dierbaar België van Siems moeder (een halve Belg is hij). Of biedt Rotterdam soelaas, waar ze echt hun best doen? Ik weet het niet. Op dit moment zijn we radeloos en daardoor ook even Alkmaarloos, en dat aan de vooravond van ons ontzet.

Wat hier staat, is van Marcel Plaatsman - van mij dus. Ik heb het geschreven, anders stond 't hier niet.