Afscheid van de veerboot Schulpengat

De Texelse boot, dat is niet altijd dezelfde boot. Dat heb ik als kind al geleerd. Toen ik nog heel jong was, waren er drie boten: Molengat, Marsdiep en Texelstroom. Tot gisteren waren er ook drie: Schulpengat, Dokter Wagemaker en Texelstroom – maar dan Texelstroom 2, het allernieuwste schip. Gisteren voer de oudste van het actuele drietal, de Schulpengat, voor de allerlaatste keer, zodat er vandaag nog maar twee boten zijn. Van de Schulpengat wilde ik graag afscheid nemen, dus toog ik gisteren naar de veerhaven.

De veerboot en mijn geheugen

Ik werd geboren in 1987, maar echte herinneringen heb ik natuurlijk niet aan mijn eerste jaren. De kleine eendeksbootjes – vaag heug ik ze, maar ik ken ze toch vooral van foto’s. Mijn herinneringen beginnen grofweg met de diensttijd van de Schulpengat en dus is van talloze herinneringen dit schip het decor. Het was dan ook echt nostalgie, die laatste overtocht van gisteren. De donkere salons, de rode stoelen van het rokersgedeelte, de waterkaart op de muur tegenover het buffet, de knoppen bij de deuren en de spiegeltjes die detecteerden of je er door liep… Het was allemaal herinnering. Die spiegeltjes, daar kon je een plakker overheen plakken, dan bleven de deuren openstaan. Wat vonden we onszelf dan grappig.

Voor mij speciaal was het verborgen plekje helemaal onderaan, op het dek voor de vrachtwagens, waar we eigenlijk niet hoefden te komen. Naast de laadklep was daar aan allebei de kanten een gangetje en daar kon je, door een hekje heen, het kielwater zien. Vooral bij het vertrek uit de haven was dat wat, dan bruiste het, wit werd het water in de fuik en het was dan, alsof het schip zich afzette, alsof je de zee op spróng… En dus was dat het eerste wat ik gisteren deed: naar beneden, de trap af, om nog één keer dat kielwater te zien, toen we vertrokken.

Een sfeervol afscheid

Boven waren de salons nog donkerder dan ik mij herinnerde. Op de nieuwe boten is het allemaal zo open en zo licht, voor dat licht komen die badgasten toch ook, dat moet je laten zien natuurlijk. Maar die oude salons met hun kleine raampjes en dikke wanden waren natuurlijk wel gezelliger. Mijn ouders zeiden dan: op de oude bootjes, dáár was het pas gezellig, de Schulpengat is al zoveel minder. Zo gaat het altijd ’n beetje slechter met de wereld. Maar gisteren dus niet, vol sfeer waren de salons, er was muziek en er waren glazen wijn, op een gegeven moment begonnen er zelfs mensen te dansen.

Druk was het ook. De Schulpengat voer als “tussenboot”, maar het zal er wel voller zijn geweest dan op de reguliere boot, de Dokter Wagemaker. In ’t Horntje dromden de mensen naar binnen. Ik zag het twee keer gebeuren, want ik ben twee uur op de boot gebleven, samen met m’n zoontje van zeven maanden (voor hem was het ook de eerste keer), en samen met m’n vriendin, die Texel door mij heeft leren kennen, en voor wie die collectieve nostalgie van al die eilanders wel een soort folklore zal zijn geweest. Ik zat er best. Ik was zelfs nog even op radio Texel voor een interview. Alles voor de Schulpengat.

De laatste foto’s van de Schulpengat

Ik maakte ook foto’s aan boord. Heel veel mensen deden dat, waarschijnlijk zijn gisteren steeds dezelfde foto’s opnieuw gemaakt. De helft van het leven is herhaling, al helemaal op een veerboot. Dit blogje is in elk geval niet compleet zónder die foto’s, dus bij dezen. En, als toegift, dan nog het weetje dat dat vrolijke zoontje van mij, van zeven maanden, de Teso gisteren nog heeft weten te trakteren op een poepluier. Goede kans dat dat óók de allerlaatste aan boord van de Schulpengat is geweest.